Het is heel gemakkelijk om het wantrouwen in de politiek te voeden. Dus dat vraagt om terughoudendheid in het volgen en beoordelen van de hoofdrolspelers op het Haagse podium. Maar tegelijk verkeert de samenleving in zo’n cruciale fase dat we geen enkel risico mogen nemen met nieuwkomers. Ze vragen om een kritische benadering die ze vaak op de televisie niet krijgen, omdat politiek tot amusement maken in veel programma’s nog het favoriete tijdverdrijf vormt. Maken de nieuwkomers serieus werk van de nieuwe bestuurscultuur (ingewikkeld onderwerp)? Keren de feiten terug in het debat (feiten zijn ook maar een mening)?, sturen we op gemeenschapszin en solidariteit (is dat niet iets uit 1950?) of gaan we verder op het pad van het egocentrisme (Rutte I, II, III en IV)? In dat opzicht vragen ook de optredens van Caroline van der Plas een stevige reflectie.
Ik begrijp wel dat ze in de ogen van veel kiezers met haar nuchtere, meestal komische optredens een verfrissende verschijning is: de buurvrouw nextdoor die het Haagse geneuzel maar lulkoek vindt. Oh, wat heerlijk om dat te horen! Maar ik hoop dat de potentiële stemmers op haar zich realiseren dat Den Haag belachelijk maken, gemakkelijker is dan oplossingen aandragen.
Voor de oplossingen moet je niet bij Caroline zijn
Caroline is het product van een handige marketingstrategie, ontwikkeld op kosten van de agri-industrie. Dat zijn de grote voedselmiljonairs die er belang bij hebben om het boerengevoel zolang mogelijk te houden zoals het is. Wie zich evenwel in de feiten verdiept kan zien dat de juichverhalen van BBB geen stand houden. Voor Caroline en haar partij die niet ontsproten is aan een ideaal, maar aan een winstverwachting, nadert het moment van de waarheid. Waar vinden we bij haar de ideeën, de oplossingen? Met een ‘het is allemaal gelul’-mentaliteit komen we niet verder. Dat cabareteske is leuk voor een avondje in het parochiehuis van Zundert, maar daarbuiten wachten serieuze problemen op serieuze oplossingen.
Caroline zal daar niet echt aan bijdragen, dacht ik, toen ik een interview met haar in De Telegraaf las. Zo’n gesprek met de BBB voorvrouw gaat goed, zolang het over koetjes en kalfjes gaat, maar loopt vast als de interviewer op zoek gaat naar verdieping. Als voorbeeld een samenvatting van een deel van het interview in De Telegraaf van 28 oktober 2023.
U wilt het eigen risico in de zorg afschaffen en de tandarts en fysio in het basispakket. Weet u hoeveel dat kost? Mij is verteld dat ons hele verkiezingsprogramma 5, 6 miljard zou kosten.
De optelsom van deze 3 zorgplannen is al tenminste 7,5 miljard. Waar moet dat geld vandaan komen? Ja…kijk, een verkiezingsprogramma is een wensenlijstje…..
Van der Plas kijkt naar haar campagneleider. Henk, hoe staat het daarmee?
Maar u moet toch weten wat iets kost als u het gaat invoeren? Als je gelijk gaat zeggen; dat kost zoveel….daarmee stop je altijd elke discussie.
Caroline vertelt dat ze haar keuze wil betalen ‘uit de uitgaven’: minder ambtenarenkosten, minder adviseurs.
Met alle respect, daar haal je toch niet 7,5 miljard mee binnen? Het verminderen van de lastendruk in de zorg bijvoorbeeld! Dat levert miljarden op! Daar zijn berekeningen van.
Maximaal 15.000 asielzoekers per jaar (staat in het verkiezingsprogramma van BBB). Wat gebeurt er met 15.001 die zich in Ter Apel meldt? Dat kun je afkopen in een ander land en die persoon daarheen sturen.
Aan welke landen denkt u? Weet ik veel. Misschien Duitsland… Ze noemt daarna nog een aantal andere landen
In dit interview werd meer nog besproken. Maar het is toch vooral zo’n passage die blijft hangen. Tegen campagneleider Henk zou ik willen zeggen: kom op werk aan de winkel.
foto: Caroline van der Plas Wikipedia
Comments