De Volkskrant vaart een rare koers. Aan het begin van de corona-crisis stak de krant in een bijzin niet onder stoelen of banken dat de crisis een nuttige functie heeft als opruimactie van dor hout, nog voordat Jort Kelder en Marianne Zwagerman dit principe huldigden. Met ouderen heeft de krant sowieso een moeizame relatie: het zijn in de visie van de krant vervelende graaiers, alleen al omdat ze vragen om het nakomen van pensioenaanspraken, waarvoor ze vaak een leven lang hebben gespaard.
Niet bijdragen aan onrust
Kort geleden verklaarde hoofdredacteur Pieter Klok terughoudend te zijn in de discussie rond corona, omdat hij niet wil bijdragen aan de onrust. Lezers zouden in sommige berichten aanleiding kunnen zien om zich niet aan het overheidsbeleid te houden. Dat wil Klok voorkomen. Dat is een opvatting die dicht aanschurkt tegen de gedachte dat je de overheid niet voor de voeten moet lopen. Ik zie dat anders: een krant moet fair en genuanceerd zijn, maar vooral eerlijk, ook als de boodschap de overheid niet bevalt. Crisis of geen crisis maakt geen verschil.
Maurice de Hond
En dan is er het gevecht van de Volkskrant met Maurice de Hond, door de wetenschapsjournalist van deze krant op twitter afgebeeld als gauwdief. De boodschap is duidelijk: De Hond is een charlatan, ook al huldigt Angela Merkel in Duitsland inmiddels voor een deel dezelfde opvattingen als het gaat om het belang van ventileren als middel om besmettingen te voorkomen. De Volkskrant heeft geen oor voor de argumentatie van de onderzoeker die toch niet helemaal de plank lijkt mis te slaan. Het negeren van De Hond is inmiddels potsierlijk.
Moeite met eigen ongelijk
Pieter Klok heeft moeite met het toegeven van het eigen ongelijk. Dat wordt in het hoofdredactionele commentaar van vandaag (zaterdag 10 oktober 2020) verpakt in een mooie filosofische smoes, waarin de hoofdredacteur uitlegt waarom de krant De Hond niet serieus neemt. Hij schrijft dat de Volkskrant in de benadering van de crisis kiest voor een socratische aanpak. ‘Ik denk dat het veel interessanter is om te leven met dingen die je niet weet dan om antwoorden te hebben die misschien onjuist zijn’, aldus Pieter. Dat is dan kennelijk de reden om je niet te verdiepen in visies die het overheidsbeleid ter discussie stellen. Redenerend vanuit deze filosofie kun je de Volkskrant wel opheffen, want in dit leven is nooit iets zeker. Wat gisteren nog vaststond als wetenschappelijk feit, blijkt vandaag onzin te zijn.
Dit klinkt dan ook als een rechtvaardiging voor het feit dat de krant in deze crisis al eerder de verkeerde afslag heeft genomen door niet onbevangen, open minded maar vooringenomen te zijn. Het kenmerk van een socratische aanpak is nou juist dat je in staat bent om onbevooroordeeld vragen te stellen, uit oprechte nieuwsgierigheid voor dat wat een ander beweegt. Wat de Volkskrant doet is alles behalve socratisch.
TON VERLIND
コメント