Wie denkt, dat de regie over de Nederlandse Publieke Omroep (NPO) wordt gevoerd vanaf het mediapark heeft het mis. De marges worden in Den Haag vastgesteld, door de minister en haar staf. Daardoor is de publieke omroep sinds het luister- en kijkgeld is afgeschaft (tot dan was de publieke omroep van de burger) zijn onafhankelijkheid kwijt en eigendom geworden van de politiek. Een bedenkelijke ontwikkeling. Den Haag kan de teugels vieren of strakker aanhalen en zo indirect inhoudelijke invloed uitoefenen. Onder deze politieke druk hebben de omroepen de afgelopen jaren meer zelfstandigheid opgegeven dan verdedigbaar is. Jammer van al die ledenraden, die in de waan worden gelaten dat ze het bij hun omroep voor het zeggen hebben, terwijl ze zonder invloed aan de kant van het speelveld staan. De echte baas van de publieke omroep zit dus in het centrum van Den Haag en dat verklaart ook de penibele situatie waarin Henk Hagoort zich bevindt, voorzitter van de Raad van Bestuur van de NPO.
Omroepen koersen af op een clash
De verhoudingen tussen hem en de voorzitters van de ledengebonden omroepen zijn verslechterd, omdat Henk heeft geweigerd de brief te ondertekenen waarin de omroepen de minister uitleggen hoe ze tegen de toekomst aankijken. Dat was een grote verrassing, omdat Henk Hagoort nauw betrokken was bij het opstellen van die brief. Na uitlatingen van Marja van Bijsterveldt in Pownews (wéér Pownews!) is het duidelijk in welk loyaliteitsconflict de hoogste baas van de publieke omroep zich bevindt. De minister wil, dat het aantal omroepen tot 8 wordt beperkt door fusie (dus het opgeven van zelfstandigheid). De omroepen piekeren daar niet over: ze willen wel terug naar 8 bestuurlijke eenheden, maar door federatieve verbanden op te richten en niet door hun zelfstandigheid op te geven. Hoe verademend zou het zijn als de omroepen dat helder, duidelijk en rondborstig zouden uitspreken en zich zouden vergewissen van de steun van hun respectievelijke achterbannen. Henk Hagoort kón de brief van zijn collega’s dus niet ondertekenen, omdat hij wist, dat die brief politiek een onhoudbaar standpunt bevat.
Waarom is het zo stil?
Intussen wordt het tijd, dat de ledengebonden omroepverenigingen zich in dit gevecht krachtiger opstellen. Ze hebben aangegeven, dat ze de bezuinigingsopdracht van het kabinet deels kunnen en zullen uitvoeren. Waarom zou de minister zich daarnaast dwingend willen bemoeien met de manier waarop de publieke omroep is georganiseerd: laat dat de aangesloten partijen zelf bepalen. Wederom hulde aan Powned, dat via Rutger Castricum de minister in persoon liet weten niet te piekeren over opheffing. Daarnaast horen we in dit principiële gevecht regelmatig het stellige geluid van Jan Slagter van Omroep Max. Verder is het in Hilversum stil, heel stil….
Mijn lidmaatschap is niet vanzelfsprekend
Naast mijn computer ligt de brief, waarin de voorzitter van mijn omroep me oproept om mijn lidmaatschap voor volgend jaar te betalen. Ik heb besloten dat pas te doen op het moment, dat ik van mijn omroep een overtuigende strategie met betrekking tot de toekomst heb gehoord. Hoe gaan we die toekomst in, van welk stroming beschouwt mijn omroep zich de vertegenwoordiger, met wat voor soort programma’s, welke maatschappelijke doelstelling en welke iconen wordt daaraan inhoud gegeven en welke opstelling gaat mijn club kiezen in dit principiële gevecht om inhoudelijke onafhankelijkheid? Het is tijd voor concrete plannen.
Ik wil vechtlust zien
“ Dit is een ouderwets systeem”, zei een mevrouw tijdens een debat op Radio 1. Ze vergist zich: dit bestel heeft het tegen de verdrukking in zo lang uitgehouden, dat het weer modern is geworden. Sinds internet is “burgerparticipatie” het toverwoord. Het publieke bestel is de beste vorm van burgerparticipatie die denkbaar is. Er is veel kritiek: maar die komt van concurrerende media en uit Den Haag. In de samenleving is het draagvlak voor deze publieke omroep (de goedkoopste van Europa) groter, dan het draagvlak waarop de partij van Marja van Bijsterveldt (CDA) zich kan beroepen. Het wordt dus tijd om de samenleving te mobiliseren en de ramen en deuren van Hilversum nou eens eindelijk wijd open te zetten om die maatschappelijke steun ook te mobiliseren. Ik blijf lid, maar betaal pas als ik zie met welke dapperheid mijn club dit gevecht aangaat.
Comments