Met enige trots en plezier het boek ontvangen van oud-KRO-collega Aad van den Heuvel. Het is getiteld “Dit was Brandpunt goedenavond” en het gaat over de roemruchte geschiedenis van de KRO-actualiteitenrubriek in het premoderne-televisietijdperk, toen alles nog op film ging en “slow journalism” vanzelfsprekend was omdat de gebrekkige techniek de mogelijkheden dicteerde. Met trots, omdat in het boek zo duidelijk wordt beschreven hoe Brandpunt zijn sporen heeft getrokken in zowel het maatschappelijke leven als de televisiehistorie. En met plezier, omdat ik ruim dertien jaar lang de fakkel mee heb mogen dragen, eerst als verslaggever, later als eindredacteur en al die tijd als presentator.
Klopt het allemaal wel?
Op mijn weblog heb ik al vaker verwezen naar de journalistieke keuzes van de KRO en hoe die in het verleden soms anders waren dan die van de andere media. “Of dat klopt, kan ik toch niet controleren”, schreef een kritische lezer. In dit boek is het dus allemaal na te lezen.
De concurrentie hield iedereen scherp
De inleiding van Aad bevat een aantal behartenswaardige opmerkingen, ook in relatie tot de actualiteit. Hij wijst erop dat de actualiteitenrubrieken in het verleden in een felle
concurrentieslag waren gewikkeld. Het daaronder liggende eergevoel zorgde voor bijzondere prestaties, scoops en een opmerkelijke profilering. Heel anders dus dan de wens van vandaag om de actualiteitenrubrieken bij elkaar te zetten, zo goedkoop mogelijk te werken, met als groot risico dat de journalistieke keuzes nog meer op elkaar gaan lijken en dit binnen korte tijd tot de conclusie zal leiden dat EEN actualiteitenrubriek wel voldoende is en ieder geval goedkoper.
Journalistiek deint mee op waan van de dag
“Het is opvallend”, schrijft Aad, “hoe de tv-journalistiek nu meedeint op de maatschappelijke ontwikkelingen en de waan van de dag. Veel van wat de actualiteitenrubrieken in de
beginperiode aanpakten werd getekend door een zeker moralisme en betrokkenheid”. Het opgeheven vingertje eiste overigens ook zijn tol. Het publiek werd het zat en een van de toenmalige eindredacteuren verbood het gebruik van het woord “schande” minstens voor een periode van 3 weken. De journalistieke verontwaardiging boette na verloop van tijd aan kracht dus in, de toon werd zakelijker en ook aan het nieuws werd in toenemende mate de eis gesteld dat het moet “amuseren”
Er mag meer engagement in het nieuws
Er mag in het nieuws inmiddels weer wel wat meer betrokkenheid, aldus Aad. “Van mij mogen rubrieken als NOVA, Twee Vandaag en Netwerk, op basis van een eigen visie en een eigen aanpak, een veel steviger dagelijks gevecht met elkaar aangaan”, zo schrijft hij. “Want eerlijk gezegd mis ik die vroegere geÎngageerde aanpak, de concurrentie en het eigen, stevige commentaar op de gebeurtenissen van alle dag”. En verder: “Voor wie de publieke omroep een warm hart toedraagt en vindt dat een democratie wel een onafhankelijke omroep verdient komen er verontrustende geluiden uit Den Haag”. Aanbevolen: “Dit was Brandpunt goedenavond”, uitgeverij ASPEKt, ISBN: 90-5911-482-5
De toekomst van Nederland; dank voor de reacties
PS: Dank voor de vele reacties op mijn vorige weblog over de Nederlandse identiteit. Het is een onderwerp waar ik graag nog op terugkom
Comments