Het virus heeft onze vrijheid sterk beperkt maar de blikveld verruimd. We zien minder, maar beleven meer. Elke ochtend is er na het uitlaten van de hond de dagelijkse gang naar koffiewinkel Boot in het centrum van Baarn voor een exquise cappuccino. Die drinken we op de kunststofbankjes in de winkelstraat. Ze staan in de zon. Schoonmaken is geen prioriteit van de gemeentelijke autoriteiten. De resten van een ijsje van vorige week lopen ook vandaag nog als een gestolde rivier over het kunststof. Zo kunnen we het biologische verval van dag tot dag goed volgen. Af en toe schuift er een bekende langs voor een kort gesprek, soms een onbekende. Ons innerlijke leven krijgt juist door de sociale afstand nieuwe dimensies. Gisteren maakten we kennis met dichter-bioloog Albert Weijman, die me nog bleek te kennen uit mijn Brandpunt-tijd. Hij zat schrijlings op het ene bankje, echtgenote en ik op het andere. We wisselden filosofische wederwaardigheden uit aangaande de crisis. Aan het eind van het gesprek overhandigde hij ons zijn gedichtenbundel ‘Zie!’. Vandaag lees ik zijn gedichten. Drie zielen -samen met hond Suzie vier- verbonden door het virus dat als een onzichtbare kracht het land geselt en ook verbindt. Domweg gelukkig in een winkelstraat.
TON VERLIND
Comments