In een talkshow werd ze aangesproken met “jonge dame”. In het Carré-debat draaide Alexander Pechtold midden in haar betoog zijn rug naar haar toe en richtte het woord tot zijn buurman. In interviews met de programma’s die er toe doen, verdubbelt ze haar spreeksnelheid, omdat ze weet dat ze om de haverklap wordt onderbroken. Door die dubbele snelheid verspreekt ze zich en daarop wordt ze dan weer negatief geëvalueerd. Ze is niet meer dan een voetnoot in een verhaal, dat door anderen wordt geschreven.
Rock solid….
Hoe langer de verkiezingsstrijd duurt, des te groter mijn bewondering voor Marianne Thieme. Ze laat zich niet intimideren door het haantjesgedrag van haar opponenten. Zelfs als bij Pauw en Jinek een makelaarsdame haar fel kapittelt, omdat de Partij voor de Dieren vindt dat kraken niet strafbaar moet zijn (wapen in de strijd tegen de leegstand van kantoorgebouwen om louter speculatieve redenen), blijft ze overeind. “Het is je corebusiness niet”, werpt de Gooise blondine haar agressief toe. “Ik was fan van je, maar dat is nu afgelopen”. Een (georkestreerde?) aanval uit het ongerijmde: de dierenliefde van de Gooise diva wordt met gemak ingeleverd voor het eigen gewin. Marianne laat zich niet uit het veld slaan.
We houden niet van hervormers….
Thierry Baudet –eveneens fel bekritiseerd hervormer- vindt dat we in Nederland weinig te kiezen hebben. De grote partijen, zegt hij, vormen een kartel. Ze vinden allemaal hetzelfde met hier en daar een accentje verschil: de basisboodschap is een eenvoudige. Het is wel of niet goed voor de economie: dat is waar het om draait. Ook al schreeuwt Nederland om bestuurders met meer compassie, een andere stijl en nieuwe keuzes, de trein dendert door. Hadden deze verkiezingen niet moeten gaan over de vraag hoe we de apocalypse kunnen voorkomen? Natuurlijke hulpbronnen raken op, climate change, toenemende ontevredenheid van burgers over hoe ze bestuurd worden. Een fundamentele discussie over de toekomst in plaats van dat gehakketak tussen de partijen?
Nieuws is dat wat we al weten….
Wie opmerkingen maakt over de soms polariserende ondertoon van de berichtgeving in de mainstream media krijgt als standaard antwoord; nieuws is nu eenmaal dat wat afwijkt van het normale. Daarmee maken we van de samenleving steeds meer een karikatuur: het spel is interessanter dan de oplossing.
Veel verkiezingsnieuws is een eindeloze herhaling van steeds weer hetzelfde. Daarom zoeken we de spanning in de randverschijnselen: wie wint het debat? Er is hoon voor wie verzaakt en hulde voor wie zijn tegenstander weet af te troeven. Met kwaliteit en visie heeft dat weinig van doen. Dit gaat over handigheidjes. Ze deden een plas en daarna bleef alles zoals het was.
We zijn zo onorthodox, alleen je merkt het niet….
We verkeren in Nederland in een unieke positie, zei Jort Kelder een paar jaar geleden in een interview dat ik met hem had. Hij bedoelde dat wij Nederlanders –anders dan in veel grote economieën, die ons de baas lijken te zijn- onafhankelijke denkers zijn. Niet slaafs, maar eigenwijs. Goed opgeleid, creatief, in staat om buiten de lijntjes te kleuren. We zijn uitgerust om nieuwe wegen te vinden en andere oplossingen te bedenken. We zouden internationaal het verschil kunnen maken. Maar we stippelen niet onze eigen route uit, we nemen de kleur van onze omgeving aan. Van het talent om anders te zijn, hebben we in deze verkiezingsstrijd niet zoveel kunnen merken: business as usual.
Behalve dan via Marianne Thieme en Thierry Baudet: die trokken de gesloten gordijnen soms een stukje open en hadden dan heel even de tijd om het licht te laten schijnen. Maar dan stond er altijd weer wel een journalist of een politicus klaar om ze weer zo snel mogelijk te sluiten.
Kiezen voor meer van hetzelfde of voor het ideaal: dat is waar het bij deze verkiezingen om gaat. Veel ingewikkelder is het niet.
foto: harpersbazaar.nl: Woman of the Week
Ton Verlind
Comments