Ik vroeg ChatGTP om de blog ‘Zelfmedelijden als businessmodel’ om te zetten in straattaal.
Pity party als moneymaker
Yo, wat’s good? Check dit, in de NRC van vandaag (19 augustus 2023) staat een dik dubbelinterview met die twee media ballers: schrijver, columnist, TV hustler Özcan (Eus) Akyol en TV boss Sahil Amar Aïssa, beiden opgekomen uit de cozy arms van de publieke omroep. Ze hebben dikke careers waar de meeste rookies op de grind alleen maar over kunnen dromen. Sahil kwam vanuit een geflopte filmstudie terecht als acteur en host van BNNVARA-shows zoals Spuiten en Slikken, 3 op Reis, en hij was ook op Wie is de Mol? te zien.
Eus, die was een dude uit een Deventer hood en ging van wild leven tot time in de bing. We weten hem als een schrijver van novels en zijn eigen levensverhaal. Symbolisch gezien, ging hij van paperboy naar millionaire, of anders gezegd: van crook naar respected columnist en TV maker. Matthijs van Nieuwkerk en De Wereld Draait Door gaven hem love nadat ze hem en zijn book Eus ontdekten. Na die show moest zijn publisher 10K copies extra drukken en sindsdien is Eus niet meer te missen op TV en in de krant. Een succes waar de meeste young talents alleen maar van kunnen hopen.
Sahil groeide op in Roosendaal. In 2013 deed hij een open auditie voor een casting agency en landde zo een rol in de jeugddramaserie Vrijland. Twee jaar later maakte hij zelf een film over zijn roadtrip naar Marokko, stuurde dat naar BNN, en kreeg daardoor de kans bij 3 op Reis, uiteindelijk als host. Sahil is nu steady bij VARABNN, een sweet positie in een game waar flexcontracts de norm zijn en vaste jobs de uitzondering, met een diversity push om mensen met minder kansen een boost te geven.
Breaking down taboos
Wat deze twee verbindt, is dat ze allebei als outsiders in de TV wereld kwamen en volgens NRC “geen fucks geven om taboes”. De een is een non-conformist (Eus), maar wordt toch respected door de mainstream Omroep MAX, waar hij Sterren op het Doek maakt. Hij stelt guests vragen die wat prikkelen, maar niet zo prikkelend dat ik die show ooit heb gekeken. Hij haat dogma’s en wil bij geen crew horen. De ander is activistisch, ziet zijn utopische society liever vandaag dan morgen, en voelt zich in groepen in zijn element. Hij houdt wel van self-praise en beschrijft zichzelf als “ik heb de audacity van Bart de Graaff en het socialisme van Kees Driehuis.”
Straight up irrelevant
Dus hier heb je twee voorbeelden van Nederlanders die hun shine te danken hebben aan de publieke omroep. Maar toch spitten ze in het dubbelinterview vuur naar dat systeem dat ze omhoog heeft gebracht. Sahil vindt dat het ASAP afgeschaft moet worden. Hij noemt een hoop omroep mensen gewoon “straight up irrelevant.” “Media hebben zich sneller ontwikkeld dan al die oude lullen die daar al dertig jaar zitten,” zegt hij. Eus houdt het activistische toontje iets in, maar geeft toch ook zijn two cents: “Het is een fucked up, onduidelijk, failliet systeem.” Hij overweegt om naar de commerciële zenders te gaan, “omdat creativiteit bij de NPO belemmerd wordt: ze maken TV volgens dogma’s.”
Cryin’ about it
Anyway, lees het artikel, check de kritiek op het systeem en hun eigen zelf-love als programmamakers. Die forever polarizing vibe, het gebrek aan dankbaarheid, de pity party vibes, de arrogantie naar outsiders: waar komt dat negatieve gedoe toch vandaan, vroeg ik me af? Het antwoord ligt hier: ze spelen de victim card als businessmodel. Als je daaruit gegroeid bent, blijft alleen de echte hustle over, de standard die voor iedereen geldt. En dat is een tandje moeilijker dan blijven hangen in zelfbeklag.
Eus merkt halverwege het interview ook dat dit wat tegenstrijdig is. “Ben je niet zelf een onderdeel van die nieuwe culturele frontlinie die links is en in een urban Randstad realiteit leeft met blinde vlekken?” vraagt hij zijn collega Sahil, en voegt eraan toe: “Winnaars klagen meestal niet zo snel.”
Touché.
Zelfmedelijden volgens ChatGTP:
Pity party als moneymaker Check ’t, ouwe: zelfmedelijden flippen naar een businessmodel. Dat’s gewoon zoiets van je eigen struggels en shit inzetten om cash te maken. Je doet alsof het leven je hard aanpakt en je maakt mensen emotioneel zodat ze je producten kopen. Het is een soort van emotional manipulation om de guap binnen te harken. Dat is hoe sommige mensen stacken, maar eerlijk, het is niet echt een chille move, snap je? Wees gewoon echt en bouw iets op zonder de fake vibes.
留言