Met beetje plaatsvervangende journalistieke schaamte gekeken naar de documentaire over Sigrid Kaag, de nieuwe lijsttrekker van D66. Kritiekloos, onsamenhangend, propagandistisch, losgezongen van de werkelijkheid. Mager resultaat voor vijf jaar filmen. Stond nogal ver van de alledaagse Nederlandse sores die -ik geef het toe- in het niets verdwijnt bij de internationale misère waarin Sigrid zich beweegt. Maar misschien is dat ook wel het probleem bij Sigrid, aan wier goede trouw ik overigens niet twijfel, hetgeen ik van haar inschattingsvermogen niet durf te zeggen. Op bezoek bij een internationale oorlogsmisdadiger, zonder spoort van twijfel? En een verslaggever in haar kielzog die vergeet om er een kritische vraag over te stellen? Met zulke vrienden heb je geen vijanden meer nodig.
Hofhouding
En dan die hofhouding steeds om haar heen. De stoet van wezenloos op hun Iphones turende adviserende jongens en meisjes met de ‘zeg het niet zo, maar zo-attitude’, de limousines, de gerieflijke zakenvliegtuigen. Ik weet:het, het hoort er kennelijk bij maar toch….. Daar kunnen de Oranjes nog een puntje aan zuigen. Stond allemaal nogal ver van de Nederlandse klei en de fiets van Rutte waarin en waarop lijsttrekkers zich moeten kunnen bewegen. ‘Wie zijn toch die mensen die zoveel haatmails sturen’, vroeg Sigrid zich verbaasd af. Het antwoord was snel gevonden: het was vrouwenhaat. Geen idee dus van de agressie die er (ook) leeft in de samenleving als gevolg van de groeiende kloof tussen Den Haag en het land.
Wat vindt ze?
Geen opvatting van betekenis gehoord. Niet over de verhardende verhoudingen in Nederland, niets over het feit dat politici hun greep op de samenleving verliezen en hoe dat probleem opgelost moet worden. In ieder geval niet door het belang van internationale verhoudingen te plaatsen boven de lokale problemen. Het ontbreken van visie: ook dat viel me op.
Sigrid is, als je het positief wilt formuleren misschien een maatje te groot voor het kleine (figuurlijk gesproken) Den Haag of anders gezegd: onvoldoende geworteld in de realiteit van dat stukje modder aan de rand van de Noordzee. Toch maar liever het balkon in Jerusalem misschien, waarover ze met zoveel heimwee en liefde sprak. Sigrid for president: mooi streven, maar ik zie het niet gebeuren.
VPRO
Nog iets over de VPRO. Die had deze partijpropaganda niet mogen uitzenden vinden sommigen. Mag ik dan in herinnering roepen dat de VPRO geen staatsomroep is maar een private organisatie die met publieke middelen de opdracht heeft om bepaalde stromen binnen de Nederlandse samenleving te representeren. Het vertonen van deze lofzang viel binnen die opdracht, of je het er mee eens bent of niet. Hier geldt wel: ook al geef je airplay aan je vrienden, het ontslaat je niet van de plicht om kritisch te zijn en die jas had de VPRO al bij de ingang uitgetrokken. Foei!
TON VERLIND
© foto homepage: Facebook
Comments