Commercieel succes of prestige: dát was bepalend voor de vraag of de uitgever van naam waarmee ik in gesprek was, een boek wilde uitgeven zo zei hij. Maatschappelijke relevantie? Nee dat kwam als criterium in de afweging niet voor. We raakten op een feestje in gesprek. Daar maakte hij me deelgenoot van de diepere afwegingen die aan zijn besluiten om wel of niet uit te geven ten grondslag lagen.
Een van de medewerkers van zijn (befaamde) uitgeverij had kort daarvoor de loftrompet geblazen over een script dat we ter beoordeling hadden aangeboden, maar ondanks de loftuitingen had het boek het oordeel van de marketingafdeling niet doorstaan. Later begreep ik pas waarom. ‘Voor commercieel succes moet je een bekende Nederlander zijn’, zei de medewerker. ‘Die verkopen als zoete broodjes. Bij zulke boeken maakt het verder helemaal niet uit waarover ze gaan’. Dan zit je zo in een talkshow!, begreep ik. En met heel zielige boeken natuurlijk ook, van slachtoffers van van alles en nog wat. Dit boek viel buiten al die categorieën. Maar het moést er komen, vond ik en daarom richtten we speciaal voor het realiseren van dit doel een uitgeverij op die we Lifetime doopten.
Goed schrijfster
De schrijfster is mijn echtgenote. Ik weet wel: liefde maakt blind en kleurt het oordeel, maar toch was het niet moeilijk om door mijn terughoudendheid haar kwaliteiten te zien. Ze is een goed schrijfster, een kunstenaar in zelfrelativering, iemand die negatieve ervaringen tot iets positiefs weet om te zetten, die goed kan uitleggen wat de porté van het leven is, liefdevol en geduldig kan luisteren, zelf getraumatiseerd is maar gelouterd uit de strijd gekomen. Ze verwerkte haar persoonlijke ervaringen in een prachtig, authentiek verhaal. Het kreeg positieve recensies van top psychiaters als Dirk de Wachter en Jim van Os en aanbevelingen van auteur Arthur Japin, Karin Bloemen en Stef Bos.
Het boek gaat erover hoe je in het najagen van liefde, de gevangene kunt worden van een schurende relatie, zonder uitzicht. Dat is dan geen liefde, hooguit pseudo liefde of misschien wel een relatieverslaving. Een situatie waarin veel partners verkeren zonder het zich te realiseren. Schrijfster Letty van der Geest had geluk, ze trof meneer Veltman, de psychiater die haar met zijn ontnuchterende zinnetjes ontketende. ‘Je moet niet de loop van de rivier proberen te veranderen’, zei hij. ‘Graaf er een kanaal naast’. Een geniale oplossing voor veel levensvraagstukken.
Paar duizend van verkocht
Hoe dat kanaal eruitziet wordt beschreven in ‘Het leven is niet veel soeps en andere geruststellende zinnetjes van Meneer Veltman’. Van dat boek – ik meld het met enige trots- zijn inmiddels een paar duizend exemplaren verkocht. Het heeft tot heel veel reacties van lezers geleid, uitnodigingen bij boekenclubs, een tsunami aan publiciteit, het is er op veler verzoek inmiddels in een ebook versie en sinds kort ook als luisterboek, door de schrijfster zélf voorgelezen. En dat geeft nog eens extra diepte aan de inhoud. En het wordt aan psychiaters aanbevolen als waardevolle aanvulling op hun vakliteratuur. Het is bovenal een lekker leesbare, toegankelijke, openhartige, een spannende autobiografie met veel praktisch bruikbare tips, en allesbehalve een huilverhaal. Als kers op de taart kreeg ‘Het leven is niet veel soeps’ deze week deze recensie in het Tijdschrift voor Psychotherapie van de hand van Dorine Abbink. Met enige trots én waardering dit boek van harte aanbevolen!
Comments